سیب

سیب

حمید مصدق و پاسخ ها به این شعر توسط فروغ فرخزاد و جواد نوروزی

تو به من خندیدی

و نمی دانستی 
من به چه دلهره از باغچه همسایه 
سیب را دزیدم 
باغبان از پی من تند دوید 
سیب را دست تو دید 
غضب آلوده به من کرد نگاه 
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

و تو رفتی و هنوز

مادر! مرا ببخش

مهدی سهیلی

مهدی سهیلی شاعر و نویسنده ایرانی در هفتم تیر ماه سال ۱۳۰۳ در تهران متولد شد. نیای مادرش «اصفهانی» و نیای پدرش «تهرانی» بود. در ۱۹۵۷ چند اثر از وی را در مسکو به چاپ رساندند. او سال‌ها در رادیو ایران برنامه اجرا کرد. او در زمینه نمایش نامه نویسی نیز فعالیت داشته است. وی در ۱۸ مرداد ۱۳۶۶ در سن ۶۳ سالگی در گذشت .

 مادر! مرا ببخش

 مادر! مرا ببخش

فرزند خشمگین و خطا کار خویش را

مادر! حلال کن که سرا پا ندامت است
با چشم اشکبار، ز پیشم چو میروی 
سر تا به پای من 
غرق ملامت است.
***
هر لحظه در برابر من اشک ریختی 
از چشم پر ملال تو خواندم شکایتی
بیچاره من، که با همه ی اشکهای تو 
هرگز نداشت راه گناهم نهایتی
***
تو گوهری که در کف طفلی فتاده ای
من، ساده لوح کودک گوهر ندیده ام
گاهی به سنگ جهل، گهر را شکسته ام
گاهی به دست خشم به خاکش کشیده ام
***

مرگ ناصری

 مرگ ناصری

احمد شاملو 

 

با آوازی یکدست ،

یکدست ،

دنبالة چوبینِ بار

در قفایش

خطّی سنگین و مرتعش

بر خاک می کشید .

 "تاج خاری بر سرش بگذارید"

و آوازِ درازِ دنبالة بار

در هذیانِ دردش

یکدست

رشته ای آتشین

می رشت .

 "شتاب کن ناصری ، شتاب کن" 

شادبودن هنر است

شادبودن هنر است

 ژاله اصفهانی

شاد بودن هنر است،

بشکفد بارِدگر لاله ی رنگین مُراد،

غنچه ی سرخِ فروبسته ی دل باز شود،

من نگویم که بهاری که گذشت آید باز،

روزگارِ ی که به سر آمده آغاز شود،

پریا

پریا

احمد شاملو

یکی بود یکی نبود

زیر گُنبدِ کبود
لُخت و عور تنگِ غروب سه تا پَری نشسه بود.زار و زار گریه می کردن پریا
مث ابرای باهار گریه می کردن پریا.گیس شون قد ِکمون رنگ شَبَق
از کمون بُلَن تَرک
از شبق مِشکی ترک.روبروشون تو  افق شهر غلامای اسیر
پشت شون سرد و سیا ، قلعه ی افسانه ی پیر.از افق جیرینگ جیرینگ صدای زنجیر می اومد
از عقب از توی بُرج ، ناله ی شبگیر می اومد...

« - پریا! گشنَه تونه؟
پریا! تشنَه تونه؟
پریا! خسته شدین؟
مرغ پر بسسه شدین؟
چیه این ، های های تون
گریه تون ؛ وای وای تون؟ »پریا هیچی نگفتن، زار و زار گریه می کردن پریا
مث ابرای باهار گریه می کردن پریا
***

باز باران

باز باران

باز باران،

با ترانه،
با گهر های فراوان
می خورد بر بام خانه.

من به پشت شیشه تنها
ایستاده
در گذرها،
رودها راه اوفتاده.

شاد و خرم

قصه ای از شب

قصه ای از شب

م – امید « مهدی اخوان ثالث»

شب است 

شبی آرام و باران خورده و تاریک 
کنار شهر بی غم خفته غمگین کلبه ای مهجور 
فغانهای سگی ولگرد می آید به گوش از دور 
به کرداری که گویی می شود نزدیک 
درون کومه ای کز سقف پیرش می تراود گاه و بیگه قطره هایی زرد 
زنی با کودکش خوابیده در آرامشی دلخواه 
دود بر چهره ی او گاه لبخندی 
که گوید داستان از باغ رؤیای خوش آیندی 
نشسته شوهرش بیدار ، می گوید به خود در ساکت پر درد 
گذشت امروز ، فردا را چه باید کرد ؟
کنار دخمه ی غمگین 
سگی با استخوانی خشک سرگرم است 
دو عابر در سکوت کوچه می گویند و می خندند 
دل و سرشان به می ، یا گرمی انگیزی دگر گرم است 
شب است . 

تساوی

تساوی

معلم پای تخته داد می زد 
صورتش از خشم گلگون بود 
و دستانش به زیر پوششی از گرد پنهان بود 
ولی ‌آخر کلاسی ها 
لواشک بین خود تقسیم می کردند 
و آن یک ، گوشه ای دیگر "جوانان" را ورق می زد 
معلم های و هو می کرد و با آن شور بی پایان
تساوی های جبری رانشان می داد 
خطی خوانا به روی تخته ای کز ظلمتی تاریک 
غمگین بود 
تساوی را چنین بنوشت : 
"یک با یک برابر هست."