ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | |||
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 |
سرود نان
سیمین بهبهانی
سیمین خلیلی معروف به سیمین بـِهْبَهانی (زادهٔ ۲۸ تیر ۱۳۰۶ تهران - درگذشته ۲۸ مرداد ۱۳۹۳ تهران) نویسنده و غزلسرای معاصر ایرانی و از بنیانگذاران کانون نویسندگان ایران بود. سیمین بهبهانی در طول زندگیاش بیش از ۶۰۰ غزل سرود که در ۲۰ کتاب منتشر شدهاند. شعرهای سیمین بهبهانی موضوعاتی همچون عشق به وطن، زلزله، انقلاب، جنگ، فقر، تنفروشی، آزادی بیان و حقوق برابر برای زنان را در بر میگیرند.[۱۲] او به خاطر سرودن غزل فارسی در وزنهای بیسابقه به «نیمای غزل» معروف است
چنگی دوره گرد باز آمد
نغمه زد ساز نغمه پردازش
سوز آوازه خوان دف در دست
شد هماهنگ ناله سازش
پای کوبان رسید و دست افشان
دلقک جامه سرخ چهره سیاه
تا پشیزی ز جمع بستاند
از سر خویش برگرفت کلاه
گرم شد با ادا و شوخی او
سور رامشگران بازاری
چشمکی زد به دختری طناز
خنده ای زد به شیخ دستاری
کودکان را به سوی خویش کشید
که: بهار است و عید می آید
مقدمم فرخ است و فیروز است
شادی از من پدید می آید
این منم ، پیک نوبهار منم
که به شادی سرود می خوانم
لیک آهسته نغمه اش می گفت :
که نه از شادیم ... پی نانم!...
چنگی دوره گرد رفت و هنوز
نغمه ای خوش به یاد دارم از او
می دوم سوی ساز کهنه خویش
که همان نغمه را برآرم از او ...
سیمین بهبهانی